Blog

Ik zie vaak de aarzelende blikken van mannen, vrouwen, gezeten in mijn therapieruimte, die zich afvragen of ze nu wel of niet ‘hoogsensitief’ zijn.  Ik voel dan instant hun innerlijk conflict, wel willen weten versus niet willen behoren tot.   Ook ik stond ooit daar, op dat kruispunt. 

Jawel, ik ben hoogsensitief.  Ook.  Naast andere kwaliteiten die mijn aard mee vormgeven.  Waarom ‘wringt’ er ergens iets als dat uitgesproken wordt, als het bevestigd wordt ? Ook al voelt dat helemaal kloppen, thuiskomen ook ?
Het heeft voor mij niet zozeer iets te maken met het woord zelf, noch met het hokjes-stempeldenken dat er vaak bij te pas komt.  Het heeft alles te maken met de connotaties die eraan vasthangen, die, ongeacht de toegenomen gekendheid en welwillende inburgering, als uitgesmeerde kauwgom blijven plakken. 

Waar denk je spontaan aan als je het woord hoogsensitief hoort ? Nog al te vaak antwoorden mensen met té gevoelig zijn, niet goed bestand tegen druk, snel emotioneel worden, gemakkelijk overprikkeld zijn en (oh God, zeker een dooddoener) over een zwak zenuwstelsel beschikken (je weet wel, die hysterische vrouwen…).  Zwakte en kwetsbaarheid dus.  Niet sterk en gehard met andere woorden.  Dat moeten we toch zijn, niet ? Sterk en hard(werkend) ? Dat is toch een teken van succes, niet ? Dat, samen met het druk hebben en dat als vanzelf aankunnen, hoppend van deadline naar moetens over crisissen heen ?  Daar, daar wringt het dus.  Omdat we angst hebben niet te voldoen aan een uit de kluiten ontspoord idee over hoe we ons dienen te gedragen om tot de groep, onze maatschappij, te behoren.  Veel voelen, nop, dat is niet handig.  Laat ons dat maar wegstoppen, verkrampen, binnenskamers of liever binnenslijfs houden.  Zeker niet meenemen naar het werk!  Not done!

Wat als we nu eens een andere bril opzetten?  Beginnend met een gepaster woord.  Hoog Emotioneel Intelligent.  Met hoofdletters en al.  Voel je hoe er zo andere connotaties spontaan boven komen drijven ?

Voelen als een kunst zien, als een beleven van zoveel mogelijk schakeringen in en rondom je.  Want ‘voelen’ heeft zoveel laagjes en in elk ervan nog meer nuances, die op hun beurt ontstaan vanuit verscheidene wijzen van ingetuned zijn in jezelf en het moment. Dat ‘tot in de diepte voelen’, fysiek, emotioneel, intuïtief, ervaar ik als een energetische intelligentie, die enerzijds aangeboren is (cfr. algemene intelligentie) en die anderzijds uitnodigt om aangescherpt en ontwikkeld te worden.  Net zoals mentale intelligentie ons de wereld leert begrijpen, analyseren, leert emotionele intelligentie ons de wereld voelend te bestuderen, innerlijk en uiterlijk.  Het is een ander kanaal waarlangs ervaringen verruimd kunnen worden.  Het is echter onze angst voor afwijzing en oncontroleerbaarheid die dit kanaal beladen maakt.  We leren het niet exploiteren, noch er een gezonde band mee op te bouwen, waardoor ongekend al zeer snel en zeker onbemind wordt. 

Stel je voor dat we vanaf nu besluiten dat we van bloemen enkel nog mogen genieten door de kleur, de vorm, de structuur te bewonderen, dat wat met het blote oog zichtbaar is.  Maar het ruiken van de verscheidene geuren, neen, dat laten we niet toe, dat bestempelen we als zwak.  We verkrampen vanaf nu onze neusgaten en reukorganen, zodat zo weinig mogelijk prikkelende geuren binnen kunnen komen.  Dan verliezen we toch een deel van de ervaring, niet ? Want een bloem kan er misschien beeldend mooi uitzien, maar als ze een pestgeur verspreidt, is ze dan nog mooi ? Wil je ze dan in huis ? Of als ze net een ongelooflijk welriekend parfum verspreidt, is ze dan niet net nog mooier ? 
Zo dus ook met ons voelen.  Het geeft mee richting en diepgang aan onze ervaringen als mens.  Dat mogen ervaren tot in alle nuances en essenties, dat, dat noem ik rijkdom.  Zonder dat het moet  worden gediagnosticeerd in welke graad wel of niet.  Doet er niet toe, écht niet. 

Leven, laat mij maar even voelen.  Als een gepassioneerde geurmeester.