Je bekijkt nu Na 30 jaar eindelijk bevrijd van die nare herinnering

Na 30 jaar eindelijk bevrijd van die nare herinnering

Een straf verhaal over het voorgoed loslaten van nare ervaringen. Het gaat ook over de bijzondere manier waarop herinneringen in ons brein opgeslagen worden, en hoe ze, vele jaren later, nog steeds een groot effect hebben op de manier waarop we ons leven beleven. Tenslotte lees je hoe we ze met de bijzondere gesprekstechniek* voorgoed los kunnen laten.

Dit is een verslag van een MatriXcoaching.

*De MatriXmethode© werd ontwikkeld door Ingrid Stoop. Het is een eenvoudige gesprekstechniek om angsten en trauma’s, klein of groot, voorgoed los te laten en op te ruimen. Het unieke aan deze methode is dat je je verhaal niet hoeft te vertellen. Er wordt gewerkt met de unieke manier waarop wij gebeurtenissen betekenis geven en onthouden. Sommige dingen zijn we liever kwijt. Deze methode geeft je de manier om dat te doen. Het feit blijft bestaan, maar de negatieve lading is ervan afgehaald en als neutraal feit opgeslagen. Je hebt er dus geen last meer van.

_______________________________________________________________

Meike’s wangen kleuren dieprood wanneer ik haar vraag naar de herinnering die haar nog steeds achtervolgt. 30 jaar geleden is het nu. Ze trekt haar schouders gespannen op. Haar adem is plots kort en schokkerig. —

‘Zwart. Het is zwart in m’n hoofd. Overal. Geen ruimte meer over’.

Tranen. Maar ze herpakt zich snel. Ze heeft besloten om er vandaag aan te werken, niet om te komen huilen.  Ze vertelt dat ze het wel wíl loslaten maar het lukt steeds niet. Ze weet niet hoe. Het blijft er maar zitten en elke dag komt het op, meerdere malen. 

De psychiater. De psycholoog. Ze kunnen niets meer voor haar doen. En pillen, dat wil ze niet. De kinesist. De kinesioloog. Zelfs de huisdokter heeft haar gezegd niets meer voor haar te kunnen betekenen. Ze kunnen elke week weer opnieuw beginnen. Haar lijf zit vast. Ze weet niet hoe ze het moet loslaten en is óp van de spanning. Met ACT (acceptance & commitment therapie) heeft ze al veel geleerd over haar gedachten en gevoelswereld. Maar hoe kan ze iets accepteren wat ze niet kán accepteren. Het voelt als falen, want weer kan ze iets niet.

Wat voel je nu, op dit moment? Zware benen. Zwaar, maar het beweegt, het tintelt, alsof er mieren in krioelen.

Hoe komt het dat je benen zo zwaar voelen? Hangt er iets aan? Of zit er iets in je benen wat het zwaar maakt? Ze zitten in het beton. En het beton krijgt ze niet weg. Hamer, beitel. Meer kracht. Meer mensen. Ze heeft alles al geprobeerd. Niets lukt.

Dat zwart in je hoofd, zou je dat van kleur kunnen veranderen? Ja. 
Het zwart wordt groen.

De kleur van het hart, denk ik. Mooi. Maar het is mijn gedachte, mijn betekenis, niet die van haar…In plaats daarvan vraag ik:  Hoe is het nu in je benen?

Anders. Het beton kan nu wel weg. Ze bikt het eraf. Ze ruimt het op. Haar benen voelen meteen minder zwaar. Opluchting. Het lukt! Het zit nog wel in haar onderbenen zegt ze dan.

Ik laat haar even goed in de zetel zakken, met de benen topzwaar, maar aangenaam. Ik moedig haar aan om te genieten van de zwaartekracht. Haar ademhaling wordt rustiger en ze blijft zo enige tijd zitten, met haar ogen dicht.

Als ze haar ogen opent vraag ik hoe het is met het groen in haar hoofd.

Het is een blad, zegt ze, zelf vol verbazing over het beeld dat spontaan opkomt. Ze kan het verfrommelen en verwijderen.

Terug naar de benen. Het gevoel in de onderbenen is veranderd. Het  beton wordt verpulverd en opgeruimd. Weg.

Er zit iets in haar keel. Het is zwart en plakkerig. Ze krijgt het niet doorgeslikt. Ze krijgt het niet uitgespuugd. Wanhopige blik, kokhalzen zelfs.

Kan je het buiten je lichaam plaatsen? Ze schudt nee.

Kan je het ‘lokken’? Zoals je een poes lokt met… Ja! Melk, dát heeft ze nodig! Ze drinkt de denkbeeldige melk en laat het zwart oplossen tot een grijze plas. Ze gooit het in de stroom. Weg.  Wacht! Er zit nog iets. Het plakt langs de randen. Heel hardnekkig. Taai.

Zoals hars uit de bomen? Ja, knikt ze.

Dan moet je olie gebruiken. Ze probeert het en het lukt. Het is weg. 

Er danst plots iets voor haar ogen. Een punt. Het springt. Wild. Ongrijpbaar.

Ik vraag haar of het in een voorspelbaarder ritme te brengen is.

Dat lukt niet.

Kent ze een leuk liedje dat ze graag hoort?

Ja. Nu lukt het wel. De punt lijkt langzamer te bewegen. 

Het lied is nog te snel. Ze vertraagt het en het balletje (de punt is een balletje geworden) gaat liggen. Ik zie Meike’s ogen plots naar rechts gaan als ze zegt: hé, daar is het blad weer!

We gaan eerst naar het blad. Ze verfrommelt het opnieuw en wil het in het vuur gooien maar het wordt weer terug uitgespuwd. Nadat ze het in een potje met een stevig deksel (‘Daar ben ik goed in’) en vervolgens in een ijzeren kist gestopt heeft, lukt het wel om het door het vuur te laten opnemen. Het is weg. As.

Terug naar het balletje. Dat ligt er nog steeds. Het laat zich zelfs gemakkelijk oppakken. Maar ook het balletje komt terug uit het vuur. Eerst maar in een potje en dan in het vuur. Ook weg.

Is er nog iets?

Ja, ze voelt een enorme druk op haar borst. Een zwaar gewicht. Het is een ijzeren kist. We laten een kraan komen. We haken de kist eraan. Het lukt niet. De kraan valt om. De kist is te zwaar.

Dit is een belangrijke stap, merk ik. Meike wordt emotioneel en haar gesloten ogen gaan alle kanten op. Ik vraag haar gefocust te blijven. Nog even…

Wat wil ze met de kist doen? Ze wil hem laten smelten. Uit bezorgdheid voor de gevolgen treffen we eerst de nodige voorzieningen. Ze laat de ijzeren kist smelten in een vuurvaste doek en gooit alles in het vuur. Het is gelukt. Weg!

Even is het stil. De nare beleving van de gebeurtenis van 30 jaar geleden is terug van 10 naar 4. (10 is het ergst)

Terug naar die gebeurtenis. Wat komt er nu in je op? Ieeek! Er ligt iets op haar rechtervoet. Een beest. Zonder poten of kop. Het is zwaar en slijmerig. Het wil niet bewegen. Ze kan het niet bewegen. Het ligt daar maar, bovenop haar voet. 

Ze kan het wel van kleur veranderen. Oranje wordt het beest. Verder beweegt er niets.

Er komt ineens een gevoel binnen van onmacht en frustratie. Ze voelt het in de borst. Het is… zwart. Ze gebruikt weer melk en laat het oplossen.

Gaat het weer in een potje? Nee, zegt ze vastberaden, dit keer heb ik een zakje nodig! Hup, in het zakje, en in de stroom. (niet gevraagd naar wat de stroom is, het is volkomen logisch voor Meike en het is háár hoofd)

Hoe is het nu met dat beest op je voet? Het beweegt. Het glijdt langzaam van haar voet. Het is weg. Oef!

Check beleving: van 4 naar 3. Het zwart is terug in haar hoofd! Ze maakt het weer groen. En dan wordt het plots een bloemenweide. Ze glimlacht.

Check: van 2 naar 1.

Wat zit er nog? Is er iets dat je nog vasthoudt? Ze heeft een touw in haar handen. Aan het touw hangt iets, een gewicht. Meike sleept het overal mee naar toe. Het is een grote, zware, zwarte zak.

Wat wil je met die zak doen? Weg. Die moet weg. Ze doet enorm haar best, maar kan hem niet loslaten.  Kan je de zak van kleur veranderen? Ja, dat lukt. Oranje wordt het.

Kan je hem nu loslaten? Nee. Kan je hem van vorm veranderen? Nee. Lukt niet.

Zit er beweging in de zak? Nee. Kan je hem versieren? Ja. Dat lukt. Nu is het een oranje zak vol met kleurige bloemen. En ze kan hem platter maken. En tenslotte eindelijk loslaten.

Terug naar de gebeurtenis. Wat is er nu nog? 

Niks. Nul. Glimlach.

Meike is moe. Ze heeft hard gewerkt en mag trots op zichzelf zijn! Vol ongeloof en verbazing maar met een brede glimlach neemt ze afscheid. Ze fietst weg.

Fijne dag, nieuw mens!

Esther Verwoord werkt als yoga therapeut, life coach, yoga- en meditatieleraar en inspirator van de duurzame, liefdevolle bewustvolle levensstijl die yoga met zich meebrengt (De yogi stijlwijzer).

Ze werkt in haar praktijk in Testelt en in Diest. Vanuit een enorme interesse in de mens en zijn drijfveren en de kracht van de menselijke geest wijdt zij inmiddels een leven lang studie aan dit onderwerp. Samen met levenspartner en collega Bart Vanderbruggen (yogametbart.be) wil zij het leven een stuk lichter maken voor iedereen die met hen in contact komt. Met aandacht en zorgvuldige verbindingen sta je als mens nooit alleen en zijn er steeds nieuwe kansen om zelf je eigen gezondheid en je leven op te tillen naar een hoger niveau.

Ben je nieuwsgierig geworden en wil je zelf een nare herinnering loslaten? Een angst oplossen? Ruimte maken in je drukke hoofd? Het kán, met een beetje hulp. Je hoeft niets te vertellen, alles gebeurt in jouw hoofd.

Of denk je dat deze techniek een mooie tool zou zijn in jouw gereedschapskist als therapeut of coach? Vraag naar de mogelijkheden.

Neem dan contact op met Esther op! Bel of stuur haar dan een bericht of ga naar de website www.dharmahart.com

Praktijkdagen

Elke dinsdag, de hele dag, Groepspraktijk In Harmonie, Overstraat 2 te Diest. Elke vrijdag, de hele dag, in praktijk Rode 68 in Testelt. Bel voor een afspraak (0471 709059) of stuur een bericht via de website en laat je telefoonnummer achter. Je wordt dan z.s.m. teruggebeld.